Vés al contingut

MANUEL RODRÍGUEZ LÓPEZ (In memoriam)

Manolo, Irmán,
que nos deixaches
os teus poemas,
a tua verba,
a túa man.
Xa escrito en pedra
debería estar,
aquel teu libro,
aqueles versos,
sempre tan fondos,
sempre tan tenros
e musicales,
que cando lemos
brinca na alma
algo moi ledo
i as pernas tolas
queren ruada,
queren bailar.
I a tua prosa,
tan ben coidada,
co termo exacto,
palabra clara,
sempre unha imaxe
daquela crónica.
I a inocencia do pobo chan,
a retranca daquela xente,
xente de aldea,
do que é un pobo,
do que é a Patria.
Patria Galega,
asoballada por os caciques
que sempre perto
dos gañanciales, pagan soldada.
“Soldada Mínima”
os bos obreiros
que somos todos
os que vivimos no “Gran Bulleiro”,
na gran cidade,
na emigración.